Zagubienie.
Coś co spotyka każdego z nas w różnych momentach życiowych.
Ostatnio spotkało też mnie.
Pogubiłam się, oddaliłam od tego co ważne i piękne, uciekłam w coś głupiego, przemijającego, w coś na co mógłby sobie pozwolić "głupi nastolatek", a nie ogniskowicz.
Jest mi wstyd, że zawiodłam Ognisko i ludzi z nim związanych...
Wydaje mi się, że zwykłe słowo "przepraszam", czy przeprosinowy czterowiersz nie wystarczy, ale w mojej głowie pojawił się ostatnio pomysł na warsztat.
To może nie będzie najlepszy warsztat na świecie, ale będzie mój. O tym co czuję, co chcę przekazać wszystkim, którzy mnie znają. To będzie forma wyjaśnienia i oczyszczenia.
Wracam by znów na nowo odkryć Siebie, tę dziewczynę, którą byłam i dalej chcę być, by móc tworzyć "coś" nawet najmniejszego ze wspaniałymi ludźmi, by po prostu spędzać czas w miejscu przepełnionym sztuką.
Wspaniałe jest w Ognisku, że mimo to jak bardzo błądzę, jak bardzo zawodzę innych, to wiem, że mogę wrócić, że mogę się poprawić i zawsze ktoś będzie na mnie czekał.
Jak mówi Pani Ania, "Jeżeli upadniesz, to nic, najważniejsze, żebyś potrafił wstać, szybko otrzepać spodnie i biec dalej!"
Ja stanowczo za długo leżałam.
Kochane Ognisko, tęsknie i wracam do Ciebie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz