Adam Biernacki - Wciąż na tropie polskiego Szekspira

W zakamarkach mojego obsesyjnie porządkowanego dysku twardego zalega pewien stwór sceniczny, który nigdy nie ujrzał światła dziennego (tzn. światła sceny), być może przez  tytuł „Nim wzejdzie słońce”. A wiązałem z nim wielkie plany! Konkretnie wycieczkę do Australii, jaką mamiła mnie moja babcia Jasia, znana skądinąd z przekręcania faktów i wbijania łóżka do pokoju za pomocą siekiery. Notabene babcia stała się bohaterką jednej z moich kolejnych sztuk, która już ujrzała światło dzienne, a mianowicie została wystawiona podczas letnich warsztatów teatralnych przez młodzież z Ogniska Teatralnego „U Machulskich”. Były to już moje czwarte warsztaty - i tu właśnie mój chyba nazbyt inkrustowany anegdotami  wywód wraca do początku.

Och! Bogowie! Za cóż kara!
Czym tak ciężko zawiniłem?

Zazdrość serce me rozpala,
jednej miłość poświęciłem!

Ten, jakże... (pauza na znalezienie właściwego określenia)... emocjonalny, fragment jest reprezentatywny dla całej sztuki „Nim wzejdzie słońce”, która powstała jeszcze, z żalem przyznaję, w poprzednim stuleciu, a nawet tysiącleciu. Ale nie dlatego o tym wspominam, żeby użalać się nad upływającym czasem. Raczej chciałbym w skrócie przeskoczyć do tego, co z nieszczęsnego stwora scenicznego wyniknęło w ciągu niemal piętnastu lat, które minęły od tamtej pory.

Zaczynając od rzeczy przykrych: nie wygrałem tamtej edycji konkursu „Szukamy Polskiego Szekspira” i nie pojechałem do Australii. Choć, jak się okazało, babcia Jasia po prostu przekręciła fakty, bo wcale nie była to główna nagroda.

Dalej zdarzyło się już tylko wiele przyjemności:

1) po pierwsze zacząłem pisać sztuki teatralne i scenariusze i zajmuję się ich pisaniem do dzisiaj,

2) po drugie wyjeżdżając na warsztaty Ogniska jako młody dramaturg zostałem w końcu wykładowcą tego przedmiotu w rzeczonym, przyrośniętym już chyba do mnie, Ognisku Teatralnym „U Machulskich”,

3) po trzecie, zainspirowany ludźmi, spotkaniami, teatrem, filmem, i całą tą magmą wspaniałości, które dane mi było dzięki Ognisku poznać, zostałem dyplomowanym reżyserem i teraz sam wystawiam sztuki autorstwa zdolniejszych od siebie,

4) po czwarte znalazłem przyjaciół na całe życie (piętnaście lat przyjaźni to chyba już jakiś wynik).

No dobra, może nie zostałem polskim Szekspirem, chociaż stylistycznie bardzo starałem się mu dorównać w „Nim wzejdzie słońce”. I owszem, jeszcze nie byłem w Australii. Ale wszystko przede mną, co nie?

Tu smyra mnie delikatny dreszczyk ekscytacji, bo do końca lutego trwa nabór sztuk do XV edycji konkursu. Może właśnie w niej w końcu znajdzie się poszukiwany? Ciekawe, czy jemu też się wszystko wywróci na tak fajną stronę jak mnie - tylko dlatego, że w latach 90-tych babcia Jasia zapisała połamanym ołówkiem adres, na który trzeba wysłać sztukę, żeby pojechać do Australii...?

P.S. Zdjęcie z 2000 r., a na nim ja, wzięty dramaturg Mateusz Pakuła (tak, tak, też z konkursu), i... i tu moja pamięć zawodzi. Ale przebrana jest ta pani za tukana.