Ognisko, to pod wieloma względami miejsce magiczne. Przede wszystkim,
jest to miejsce spotkania dla ludzi mających różnego rodzaju zainteresowania i
pasje. Wspólnie tworzą oni mieszankę wybuchową, oczywiście w pozytywnym tego
słowa znaczeniu. Nie każdy Ogniskowicz ma w planach bycie aktorem, reżyserem
czy operatorem. Owszem, sporo osób wiąże swoją przyszłość z teatrem lub filmem,
ale nie wszyscy. Dlaczego o tym piszę? Ponieważ jestem właśnie takim
przypadkiem. Do Ogniska uczęszczałam w latach 2006-2010, początkowo w grupie „Ferdydurke” , następnie „Hamlet” . Dwa razy byłam na obozie w
Jadwisinie, gdzie udało mi się dołączyć do zaszczytnego grona członków KMT.
W
chwili obecnej mam 23 lata i jestem studentką 4-go roku na….. weterynarii. Pomimo
aktorskiego zacięcia, moja miłość do zwierząt i chęć niesienia im pomocy
okazały się silniejsze i tak oto już za dwa lata uzyskam tytuł lekarza
weterynarii. Czy w związku z tym, cztery lata w Ognisku były stratą czasu?
Wręcz przeciwnie! Może mi nie uwierzycie, ale nauczyłam się tam wielu rzeczy,
które wykorzystuję na co dzień. Pierwsza i chyba najważniejsza rzecz, to
umiejętność słuchania. Zwierzęta nie potrafią powiedzieć nam co je boli, te
informacje musimy uzyskać od właściciela. Jest to jeden z najważniejszych
elementów, prowadzących do postawienia diagnozy i w efekcie zastosowania
odpowiedniego leczenia. Kolejna sprawa, to umiejętność pracy w grupie. Bez
współpracy z opiekunem zwierzęcia oraz innymi lekarzami, droga do wyleczenia
pacjenta jest dużo bardziej kręta, a nieraz nawet niemożliwa do przejścia.
Kreatywność i wyobraźnia to kolejne narzędzia przydatne w tym zawodzie. Często
trzeba działać szybko, bez dostępu do odpowiedniego sprzętu, korzystając z tego
co jest pod ręką. Nawet nie zdajecie
sobie sprawy jakie rozwiązania, często ratujące życie, przychodzą wtedy do
głowy. Mogłabym tak wymieniać i wymieniać, ale czas przejść do sedna. Ognisko
nauczyło mnie, że warto marzyć i o te marzenia walczyć. Trzeba uparcie dążyć do
celu i nie odkładać niczego na potem.
Kierując się tym, postanowiłam spełnić swoje marzenie z dzieciństwa. I tak oto,
w najbliższe wakacje, wybieram się na miesięczny staż do rezerwatu Shamwari w RPA, gdzie pod okiem
najlepszych specjalistów będę zdobywać doświadczenie z zakresu medycyny dzikich
zwierząt. Moimi pacjentami będą miedzy innymi lwy, zebry, słonie, nosorożce i
wielu innych przedstawicieli afrykańskiej fauny. Skąd w ogóle w mojej głowie
taki pomysł? Jako mała dziewczynka uwielbiałam wszystkie filmy i programy o
zwierzętach. Obiecałam sobie, że kiedyś będę podróżować i leczyć zwierzęta z
całego świata. Szczególną miłością zapałałam do Afryki. Napisałam maila do
interesującego mnie rezerwatu i po wymianie kilku wiadomości zostałam przyjęta
na staż! Stwierdziłam, że skoro już przejadę taki szmat drogi, to warto przy
okazji zrobić coś dobrego, coś, co będę mogła kontynuować po powrocie.
Zdecydowałam, że będąc na miejscu zwrócę uwagę na problem, jakim jest
kłusownictwo. Na własne oczy zobaczę, jak wygląda walka z ludźmi, którzy dla
zysku zabijają bezbronne zwierzęta. Po powrocie podzielę się zdobytą wiedzą i
pokażę Wam, jak wszyscy możemy z tym walczyć. Bo to od nas zależy, czy nasze
dzieci będą znały nosorożce i słonie tylko z obrazków i filmów.
Przygotowania do mojego wyjazdu ruszyły już pełną parą i
niestety zaczęły się schody…. Moja wyprawa wiąże się z dużymi kosztami.
Oczywiście odkładam od dawna, ale mimo wszystko bez wsparcia nie uda mi się
wyjechać. Dlatego właśnie prowadzę zbiórkę na portalu crowdfundingowym. Każdemu
wspierającemu nie pozostanę dłużna i mam do zaoferowania różne nagrody i
upominki. Zwracam się do Was z ogromną prośbą o wsparcie, każda, nawet
najmniejsza wpłata, przybliża mnie do spełnienia marzenia o leczeniu dzikich
zwierząt. Pomóżcie mi w osiągnięciu celu i pokazaniu, że nie ma rzeczy
niemożliwych!
Zachęcam Was do zajrzenia na mojego bloga i fanpage’a, gdzie
znajdziecie więcej informacji odnośnie moich przygotowań, jak i ciekawostek
odnośnie afrykańskich zwierząt. Załączam również link do mojej zbiórki i z góry
dziękuję Wam bardzo za każde, nawet najmniejsze wsparcie!
Jadwisin 2010
Ognisko, to pod wieloma względami miejsce magiczne. Przede wszystkim,
jest to miejsce spotkania dla ludzi mających różnego rodzaju zainteresowania i
pasje. Wspólnie tworzą oni mieszankę wybuchową, oczywiście w pozytywnym tego
słowa znaczeniu. Nie każdy Ogniskowicz ma w planach bycie aktorem, reżyserem
czy operatorem. Owszem, sporo osób wiąże swoją przyszłość z teatrem lub filmem,
ale nie wszyscy. Dlaczego o tym piszę? Ponieważ jestem właśnie takim
przypadkiem. Do Ogniska uczęszczałam w latach 2006-2010, początkowo w grupie „Ferdydurke” , następnie „Hamlet” . Dwa razy byłam na obozie w
Jadwisinie, gdzie udało mi się dołączyć do zaszczytnego grona członków KMT. 
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz