Przed zimowiskiem nabrałam pewnych wątpliwości. Wszystko przez warsztat mojej współlokatorki! Kim jesteś? Czego byś chciał? Moje wątpliwości zostały spotęgowane przez temat obozu – „Cudem jest życie”. Zmuszona do pewnych refleksji przez warsztat Ani (warto robić mądre warsztaty) wybrałam się w pewną podróż. Nie aż tak daleką, chociaż dość odległą, całkiem tanią, chociaż czasem musiałam zapłacić. Była to podróż w czasie.
Cofnęłam się do końca podstawówki, najpierw do wyjazdu szkolnego w szóstej klasie. Już wtedy chodziłam do Ogniska, ale spróbowałam zgłębić drugi aspekt swojego życia. Patrzyłam na dziewczynę siedzącą na zardzewiałym balkoniku hotelowym w towarzystwie dwóch innych. Miała blond włosy, które nie miały końca. Boże, jak trudno się je rozczesywało, co to był za koszmar, dobrze że je ścięłam. Podglądałam zza krzaków tę dziewczynę, która się krztusi (oczywiście markuje to, nie może wyjść na amatora) od papierosa, którego pierwszy raz miała w ustach, za namową dużo starszej koleżanki. Po palącej dziewczynie widać, że jest podekscytowana, jednak rozgląda się nerwowo i przekonuje koleżanki, żeby już wracały. Od razu po tej sytuacji pisze do mamy smsa (zajrzałam jej przez ramię): „nie wiem czy dobrze zrobiłam, zapaliłam papierosa, przepraszam”. Czuła się winna, pluła sobie w brodę, bo miała przeczucie, że zawiodła, jeszcze nie wiedziała kogo, bo mama nie miała jej tego za złe, nie, to na pewno nie chodziło o mamę. Nawet gdy jej o tym powiedziała, nadal nie czuła się najlepiej. Żałując, że nie mogę nic jej powiedzieć ani pocieszyć, poszłam dalej. Szłam za nią do nowej szkoły. Jaka piękna! Do dziś pamiętam jak podłogi w niej przyjemnie trzaskały. Szkoła z historią, dziewczyna była dumna, czuła się kimś lepszym. To mnie wkurzyło! Jak ona mogła tak myśleć, chciałam ją złapać za ramiona, potrząsnąć i poprosić, żeby się ocknęła, że przecież są rzeczy ważniejsze niż pseudo prestiż. Ale dziewczyna podświadomie to wiedziała, wiedziała że to nie jest do końca to, z czego ona chce być dumna. Czuła, że oszukuje kogoś, ale przecież nie mamę, nie, nie, to nie była mama, mamie wszystko mówiła. Podróże bywają męczące, ta mnie wykończyła, nie, nie mam już siły, wracam, tylko zahaczę o jeszcze jedno wydarzenie.
Teresin 2013. Dziewczyna robiła swój ostatni warsztat, jaka ona była zestresowana. Ale grali w nim ludzie, którym ufała, jak nikomu innemu, wszystko będzie dobrze, zaufanie. Aktorzy byli na tyle odpowiedzialni, że można było im zaufać, to chyba zadziałało też w drugą stronę. Oddając siebie w moje ręce zaufali reżyserce. Zaufali! Widząc to, ciężej oddycham, więc szybko idę do następnego zdarzenia, które miało miejsce na tym obozie. Niespodzianka o najważniejszych wartościach. Teraz sobie przypomniałam, jak moja grupa kazała wypisać ludziom trzy najważniejsze dla siebie wartości, a potem, po całej serii zainscenizowanych zdarzeń wyrzucić dwie z nich na ziemię. Dziewczyna cieszy się, że ona nie musi wypisywać swoich (z perspektywy czasu nadal cieszę się, że nie musiałam tego robić), wyznaje dużo wartości, ale często wszystkie je dość często naginała, więc wypisanie chociaż jednej byłoby nieuczciwe.
Skończę tutaj podróż w czasie. Wszystko zapowiadało się na to, że życie tej dziewczyny będzie już tak wyglądać, będzie zadowolona z tego co robi, ale tylko w połowie, będzie dumna z tego co osiągnęła, ale tylko w połowie; przecież za kompletnym szczęściem nie może kryć się żadne oszustwo, żadne nagięcie, żaden pomruk niezadowolenia.
Postanowiłam wziąć sprawy we własne ręce, będę robić to, co ja uważam za słuszne. Przypominam sobie momenty, które sprawiły, że byłam szczęśliwa. Znakomita większość ma związek z Ogniskiem. Przypominam sobie swój pierwszy warsztat – więcej osób na scenie niż na widowni, pierwszy obóz, pierwszą fuksówkę – niebo było wtedy niemalże fioletowe i pełne gwiazd, próby do warsztatów do późnych godzin nocnych, próba generalna o czwartej rano, przepisywanie godzinami scenariusza, rezerwowanie sal, późne podróże w 167, wczesne podróże w 167, wpisywanie się do książek. To był luźny strumień świadomości, mogłabym pisać w nieskończoność.
Widzę siebie jak stoję na ostatnim apelu na obozie, mam 13 lat, Nela Bloch mnie mocno trzyma za rękę, bo ja nie mogę przestać płakać, widzę Ogniskowiczów, którzy mają te 13 lat, reagują tak samo i czuję się odpowiedzialna za to, żeby rozpalać w nich tę ogniskową iskrę, to jest piękne poczucie. I teraz dopiero trafiam w sedno. Odpowiedzialność. Ognisko nauczyło mnie odpowiedzialności za drugiego człowieka. Czy to warsztat, czy zwykła pomoc, porada. Staranne wpisywanie się do książek, praca w grupie, wspólne niesienie liny, prawa na lewą, to wszystko się składa. Jeżeli ja nie będę odpowiedzialna za grupę, grupa nie będzie odpowiedzialna za mnie, nie mogę nikogo zawieść, bo przede wszystkim zawiodłabym siebie, a to chyba najgorsze.
Dlatego, gdy usłyszałam na początku obozu, że jestem komendantem urosło mi serce. Byłam gotowa, żeby wziąć to na siebie i ta gotowość sprawiła, że poczułam miłe ukłucie, bo z podejmującej na przemian mądre i głupie decyzje dziewczyny wyrosłam na podejmującą na przemian mądre i głupie decyzje dziewczynę, której można zaufać.
Mnogość cudów mających miejsce na zimowisku, tylko utwierdziła mnie w przekonaniu, że wszystko da się naprawić, jeżeli działamy wspólnie. To co było, w tym momencie już nie jest ważne.
Ważne tylko to co będzie, a mam przeczucie że będzie się działo.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz